TERDE ON TOUR ...... NEWCASTLE ..... 15 PINTS PLEASE....

We hadden het er al jarenlang over, we moeten met zijn allen eens een tripje maken naar het buitenland. Weekendje weg, voetbalwedstrijd bezoeken, dat was al jaren het plan. Maar eigenlijk werd er nooit echt doorgepakt. Tot het begin van dit seizoen. We gingen eens googlen, speuren op internet, wat zijn de mogelijkheden enz enz. Uiteindelijk wierp Thijs van Opdurp zich op als organisator en hij vroeg een offerte op bij DFDS reizen aan: een voetbalreis naar Newcastle met de ferry. De wedstrijd die bezocht zou worden is dan een wedstrijd van Sunderland. De datum werd vastgelegd: vertrek vrijdag 7 februari vanuit IJmuiden naar Newcastle, terugkomst maandag 10 februari in IJmuiden. Uiteindelijk hadden we een “selectie van 15 man beschikbaar”, 14 spelers en onze hoofdsponsor: Thijs van Opdurp, Jan Piet den Dekker, Peter Heijdens, Marcel Hendrikse, Maarten Verduijn, Kenney de Baerdemaeker, Mark Boeckhout, Jeffrey de Koning, Serge de Ruijsscher, Guus Heijboer, Joey Hoogstad, Ned de Looze, Mitchell Fenijn, Sebas Blok en Martin Luteijn.
Op vrijdag 7 februari vertrokken we om 12.30 uur met twee busjes van Bram Deurpost vanaf het Oranjeplein. Aan de Kruisdijk kreeg één van de busjes al versnellingsbakproblemen, dus op de rotonde van Schoondijke teruggedraaid naar Breskens en een nieuw busje opgepikt. Nu kon de reis dan echt beginnen. De eerste biertjes werden genuttigd  en de reis verliep verder zonder problemen. Rond de klok van 15.15 uur werden de busjes geparkeerd en begaven we ons naar de terminal om in te checken.

Daar kreeg iedereen zijn pasje voor zijn hut en konden we het schip op. De hutten werden opgezocht, de bagage neergezet en vervolgens richting de bar. De eerste bestelling was om 16.00 uur: vijftien bier alstublieft. Om 17.15 uur vertrok de boot en waren we op pad richting Newcastle!  Na een aantal rondjes zat de bar al zonder glazen en moesten we even overschakelen op flesjes. Ook werd de look a like van PeeDeWee gespot.

 Rond de klok van 19 uur was het tijd om te eten en een bodempje te leggen voor de avond. Het smaakte iedereen goed en er werd meerdere keren gebruik gemaakt van het buffet. Na het buffet gingen we naar de grote zaal waar een bandje zou optreden. Sommigen schakelden over van bier naar Bacardi-cola. Of dat nou zo verstandig was kwam de zaterdagmorgen uit..... Het was een gezellige avond en stapje bij beetje ging iedereen in de loop van de avond/nacht richting hun hutten. De hutten waren voor vier personen, maar qua omvang van de spelers was dat af en toe passen en meten. Een enkeling had wat last van de bacardi en ging in een willekeurig bed liggen. Maar dat werd vakkundig opgelost door degene aan wie het bed behoorde. Tussen 8.00 en 8.30 uur verschenen de meesten aan het ontbijt en werd de inwendige mens weer voorzien van energie. Mooie anekdotes over de avond / nacht / en vroege morgen gingen over weer (“een spuug-emmer”, gekke en harde snurk geluiden,  odeurtjes in de hut na wc bezoek, “valse lucht trekken”, dwarken – dwarken en nog eens dwarken, “we moeten elkaar behelpen”) zijn wat dingen die besproken werden. Quizvraag: “Wie zou toch die dwark zijn?”

Om 9.30 uur UK time meerde de boot aan en konden we via de paspoortcontrole naar de bus die ons naar het hotel zou brengen. Die ging pas rijden als alle stoeltjes bezet waren, dus om 10.05 uur ging we op pad naar het centrum van Newcastle. Veel speling hadden we niet want de wedstrijd Sunderland -  Watford was in verband met het uitzendschema van de Championship (tweede niveau in Engeland) geprogrammeerd om 12.30 uur. Maar alles verliep vlotjes. We checkten in in het hotel en omdat nog niet alle kamers gereed waren kon de bagage in een opberghok gezet worden. We gingen naar de metro en om iets over 11 uur konden we allemaal instappen richting Sunderland. Dit was een reisje van ongeveer 25 minuten en na een kleine wandeling kwamen we om 11.45 uur aan bij het “Stadium of Light”. Perfecte timing. We hadden speciale kaarten, want we hadden toegang tot de Black Cats Bar (goed geregeld, Thijs!).

Nadat we allemaal ons bandje en een programmaboekje gekregen hadden werd de eerste ronde besteld: 15 PINTS PLEASE. Dat duurde even voor die getapt waren (in Engeland stroomt het bier niet zo hard uit de kraan, vandaar). Zodoende konden we de eerste pint van de dag om 12.00 uur aan de lippen zetten. Bij de meeste waren de eerste slokken “een brokke met mes en vork” maar uiteindelijk smaakten ze weer al snel. Om12.30 uur begon de wedstrijd. We hadden mooie plekken achter het doel. Onze LijderT had een die-hard Sunderland supporter naast hem die steeds grote brullen gaf als er iets gebeurde (“YEEEAAAAHHHH, COME OOOOOONNNNN, THAT’S RUBBIIIIIIISH”). De LijderT werd bijna doof aan één kant. Dit tot hilariteit van de rest. De wedstrijd was wisselvallig. Sunderland kwam op 1-0 en de buurman van onze LijderT hoopte op een tweede doelpunt (WE WAAAANT TWOOOOOOOOOO). Dit gebeurde niet en door een goedkope penalty (althans, volgens de buurman van onze LijderT) kwam Watford op 1-1. Dit was ook de ruststand. Binnen 35 seconden na de rust kwam Watford door een prachtig doelpunt op 1-2. Deze zagen we op de TV schermen  in de bar, want onze pint was nog niet uit. In de loop van de 2^e helft probeerde Sunderland er alles aan om de gelijkmaker te scoren, maar Watford bleek, een stugge, fysieke ploeg die er ook alles aan deden om het tempo uit de wedstrijd te halen (YOU DIIIIVEEEEEEEEERS, RUBBIIIIISH, REEEEEED CAAAAAARD). In de 89^e minuut kwam Sunderland dan toch op 2-2 en dat was het sein voor het stadion om er massaal achter te gaan staan in de 6 minuten toegekende blessuretijd. In de 92^e en 93^e minuut kwam er twee keer een Sunderland speler alleen voor de keeper maar beiden deden een “Kenney-tje” en scoorden dus niet. Eindstand 2-2. Nog een paar pints in de Black Cats Bar en dan terug met de metro naar Newcastle.

 Om 16.30 uur waren we in het hotel en kon iedereen zijn kamer opzoeken. We spraken af in het de bar naast het hotel en toen iedereen verzameld was werd een plan de campagne gemaakt voor de avond: “Eerst wat eten en daarna een pub opzoeken”. Dat eten was niet zomaar geregeld want met vijftien man om 18.15 uur een restaurant vinden was onbegonnen werk. Toen we bijna de kaart Mc Donalds wilden trekken, liepen we langs een Grieks restaurant waar we terecht konden. Allemaal Mix Gyros en een flesje Mythos besteld (als Bressiaonder moet je natuurlijk af en toe ook eens een flesje bier (tussen de pints door) nuttigen). Nadat (bijna) iedereen zijn bord leeg had gegeten (Quizvraag: “ Wie van Terde presteert het zelfs om tijdens het eten van de Gyros nog steeds te ouwehoeren?”) gingen we op zoek naar een Ierse Pub. Die vonden we op twee minuten afstand van ons hotel: Katie’s O’Brien Irish Taverne. Het was toen rond 19.30 uur maar de zaterdagavonden beginnen vroeg in Newcastle want het was al volle bak. Er was een live optreden van een zanger met een gitaar en die zorgde voor een fantastische ambiance. Het FIFTEEN PINTS PLEASE was hier ook weer de bestelling maar dat werd al rap FOURTEEN PINTS PLEASE, want Maarten kreeg de motor niet meer op gang en hij taaide als eerste af .Het werd met de minuut gezelliger en de aanwezige vrouwen (niet gekleed volgens de laatste Nederlandse mode, zeg maar) werden steeds zatter en zatter (zoek op internet maar “Newcastle women by night” op voor een idee). De sfeer bleef fantastisch en het viel ook op dat iedereen heel vriendelijk was. Kortom een geweldige, gezellige avond in een fantastische pub! In groepjes werd het hotel opgezocht (variërend van 0.30 uur tot 3.30 uur) en zo kwam er een einde aan een uitermate gezellige zaterdag.

Bij het ontbijt (waar naast o.a de traditonele witte bonen in de rode saus / worstjes / vette spek  zelfs gebakken aardappels te krijgen waren) waren bij sommigen de oogjes wat klein en Kenney nam alleen een bakje koffie......Wijze woorden van Peter: “ Ze willen ook meedoen met de oude mannen, maar dan komen ze toch nog tekort hoor...”. Nadat we uitgecheckt waren wandelden we naar het stadion van Newcastle United, St James’ Park. Er werden wat foto’s genomen en bezoekje aan de fanshop gebracht. Een deel wilde de stadiontour doen.

Het andere deel van de groep stak de weg over en ging binnen bij The Strawberry Pub. Een ouderwetse pub en een echte Newcastle United supporters kroeg. De muren hingen vol met fot’s , sjaals, shirten, vaantjes enz enz. Echt een geweldig pub. En mede door de sfeer die daar hing waren we gauw in een goede “mood” en  na een aantal rondjes bier werd het een ouderwets “Terde samenzijn”: bier drinken, stomme praat slaan en veel lachen. “Noe ist nog mao alf jin en enk al een brokke stik in mun klwôôt’n”. AMBIANCE.  

Toen de stadiontour afgelopen was kwam de rest ook naar binnen en was het weer FIFTEEN PINTS PLEASE. De bardames mochten de te betalen ponden na een rondje pints uit onze pot halen en ineens bleken er twee briefjes van 10 pond aanwezig die allang niet meer in omloop waren. Die had Kenney van zijn vader gekregen, “Die had hij nog liggen...” Affijn, ook dat werd weer met alle vriendelijkheid opgelost. Gezelligheid kent geen tijd, maar toch waren we genoodzaakt om rond 15.15 uur door te gaan om de bus naar de terminal te halen. Niet nadat we echter eerst nog wat snackjes hadden gegeten.

We haalden de koffers op en liepen naar de bushalte waar we zouden opgepikt worden om naar de terminal te gaan. Dat bleek voor meer mensen te gelden want er stond behoorlijk wat volk te wachten. Toen de “DFDS bus” aankwam wilde dan ook iedereen zo snel mogelijk instappen. Jeffrey koos echter mooi de  binnenbocht en loodste zo vrij snel alle vijftien man de bus in.  Maarten had hoge nood en leeg flesje maar dat had hij net niet nodig. Toen de bus stopte sprintte hij naar een bosje aan de overkant van weg (ongeveer 50 meter) om de blaas te legen. Dit deden nog drie man. De rest liep 20 meter van de busstop de terminal in en daar waren links direct de wc’s. Het inchecken verliep weer vlot en de spullen werden weer naar de hutten gebracht. Om 16.45 uur vertrok de boot op pad terug naar IJmuiden. We gingen weer om een pint bier  en nog één en nog één.... het tempo lag iets lager dan de voorgaande dagen maar dat was begrijpelijk. Om 19.45 uur konden we eten en genieten van een Intercontinental Dinner. Er was voor ieder wat wils. Daarna gingen we naar de Karaoke bar, maar daar bleven we niet lang (wel nog eerst een optreden van Martin (Boney M en ook  AAAIIIIEEE, AAAIIIIEEE, AAAIIIEEE). We gingen weer naar de grote zaal waar een bandje optrad. Martin had het naar zijn slinger en met name toen er Dire Straits werd gespeeld (DIIIIIIRRRREEE  STRAIIIIIIIIIIITTTTTTTS). De avond werd weer goed afgesloten. De laatste biertjes (of mixen) werden weggeknauwd en in verschillende groepjes werden de hutten opgezocht. Toch waren er uiteraard weer de nodige “obstakels”. Er was iemand bij die zijn hutpasje kwijt was (“Dan slaap ik wel in de gang...” -> dat vond de scheepscrew dan weer geen goed idee, en na wat zoekwerk in de computer werd hij (Hint: Martin vond dat hij een schitterende trui aan had) naar de hut begeleidt. Er was ook iemand (“Het is tetten-middag”) die met zijn pasje van de heenreis op zoek ging naar zijn hut. Het duurde even maar ook die kwam uiteindelijk terecht en bij het krieken van de dag werd iedereen om 8 uur gewekt voor het ontbijt. Om 9.45 uur meerden we aan in IJmuiden en konden we de taxibussen opzoeken. De terugreis verliep zonder problemen en rond de klok van 13.00 uur arriveerden we in Breskens. Conclusie: “HET WAS EEN SCHITTEREND, GEZELLIG, FANTASTISCH EN ONVERGETELIJK WEEKEND”.